Blog

Tegoroczne lato przyniesie miłośnikom muzyki kameralnej wiele niespodzianek. Upamiętniając 110. rocznicę śmierci Józefa Wieniawskiego proponujemy Państwu cykl koncertów prezentujących dorobek tego wybitnego polskiego pianisty.

Urodził się 23 maja 1837 roku, w domu Tadeusza i Reginy Wieniawskich, muzycznej oazie Lublina, miejscu spotkań artystów, literatów i poetów. Od najmłodszych lat stykał się ze światem dźwięków. Pierwszych lekcji udzielała mu matka, następnie edukacją chłopca zajęli się miejscowi pedagodzy. Postępy młodego pianisty były imponujące. I tak, mając dziesięć lat wyjechał do Paryża, gdzie został uczniem Pierre’a Josepha Zimmermanna, Charlesa Alkana i Antoine’a Françoisa Marmontela. Podobnie jak starszy brat Henryk, Konserwatorium ukończył z najwyższą nagrodą Prémier Grand Prix.

Po studiach Wieniawscy rozpoczęli wspólną karierę wirtuozowską budząc zachwyt wśród europejskich melomanów. Ich występy w Paryżu, Moskwie, Wilnie, Petersburgu, Wiedniu, Lipsku, Weimarze i Warszawie przyjmowano owacyjnie. Wspólnie też komponowali. W 1855 roku drogi artystyczne braci się rozeszły. Dążący do perfekcji Józef udał się do Weimaru po naukę do Franciszka Liszta, trzy lata później do Berlina, by uzupełnić wykształcenie teoretyczne u Bernharda Adolfa Marxa. Od 1862 do 1864 przebywał w Paryżu; dawał koncerty, udzielał prywatnych lekcji, komponował, był ulubionym artystą Napoleona III. Później wyjechał do Rosji, przez krótki czas uczył w Konserwatorium Moskiewskim. Do Warszawy wrócił w 1870 roku. Mając lat 29 przeniósł się do Brukseli i objął klasę fortepianu w Konserwatorium Królewskim. Zmarł 11 listopada 1912 roku. Dorobek kompozytorski Józefa ściśle związany jest z działalnością wirtuozowską. Spośród 52 opusów, największą część stanowią utwory fortepianowe oraz miniatury. Biografowie wspominają też jego twórczość kameralną i pieśniarską.

Dzieła Wieniawskiego oraz twórców mu współczesnych wypełnią Kaplicę Muzeum Zamoyskich w Kozłówce, w sobotnie popołudnia lipca i sierpnia.

Alina Staniak-Ziółkowska

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.