Blog

Józef Wieniawski należał do najwybitniejszych pianistów drugiej połowy XIX wieku, nic więc dziwnego, że właśnie utwory fortepianowe były dla niego szczególnie ważne. Polonezy, mazurki, walce koncertowe, etiudy i miniatury w większości związane są z działalnością wirtuozowską lubelskiego artysty. Rozpoczął ją bardzo wcześnie. Jego pierwszy publiczny występ w paryskiej Sali Saxa odbył się w 1848 roku, a dwa lata później ze starszym bratem Henrykiem odbył wielkie tournée obejmujące występy w Rosji, Warszawie, Krakowie i Weimarze. W 1855 roku artystyczne drogi Wieniawskich się rozeszły. Józef wyjechał do Berlina, Paryża, Moskwy. Po powrocie do Warszawy zaangażował się w działalność organizatorską, a w 1878 roku na stałe osiedlił się w Brukseli i objął profesurę w tamtejszym konserwatorium. Nadal dużo koncertował. Karierę pianisty zakończył dopiero z początkiem XX wieku. Wtedy też całkowicie poświęcił się pedagogice.

Co dziś wiemy o bogatej i ciekawej twórczości Józefa Wieniawskiego? Naprawdę niewiele, choć za życia cieszyła się ona dużym zainteresowaniem. Drukowały ją znane zagraniczne wydawnictwa; lipski Breikopf, Kistner i Kaht, berliński Bote-Bock czy moguncki Schott. Niestety, rodzimi krytycy odnosili się doń z lekceważeniem zarzucając pewne niedostatki warsztatu kompozytorskiego. Dziś, po ponad stu latach, doceniając wkład Józefa Wieniawskiego dla romantycznej pianistyki, najwyższa pora, by te wirtuozowskie, salonowe miniatury odzyskały dawny koncertowy blask.

Alina Staniak-Ziółkowska

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.