Koncert bez udziału publiczności

Opis

Koncert zostanie zarejestrowany i udostępniony na kanale YouTube w późniejszym terminie.

Latem 1788 roku, 3 lata przed śmiercią, Wolfgang Amadeusz Mozart (1756-1791) komponuje triadę swoich ostatnich utworów symfonicznych. Wśród nich znajduje się ostatnia, najdłuższa symfonia – C-dur KV 551. Dzieło to zostało po raz pierwszy nazwane „Symfonią Jowiszową” przez J. P. Salomona podczas Muzycznego Festiwalu w Edynburgu w 1819 roku. Przez wielu krytyków jest ona uznawana za zwieńczenie całej twórczości symfonicznej kompozytora i jednocześnie podsumowanie całej muzyki orkiestrowej XVIII wieku.

Uczucia towarzyszące doświadczeniu wiejskiego krajobrazu i atmosfery wraz z oświeceniową ideą powrotu do natury stały się inspiracją dla Ludwika van Beethovena (1770-1827). W latach 1807-1808, równolegle z V Symfonią, komponował swoją VI Symfonię F-dur – „Pastoralną”. Odzwierciedlała ona wrażenia, które kompozytor niejednokrotnie doświadczał przebywając w miejscowościach leżących w okolicy Wiednia. W tym celu nadał on dziełu charakter programowy ustalając opisowe tytuły dla poszczególnych pięciu części symfonii:
Obudzenie się uczuć po przybyciu na wieś (Allegro ma non troppo)
Scena nad strumieniem (Andante molto mosso)
Wesoła zabawa wieśniaków (Allegro)
Burza (Allegro)
Pieśń pastuszka – radosne i dziękczynne uczucia po burzy (Allegretto)
Pomimo, iż sam kompozytor stwierdzić miał, że dzieło cechuje „bardziej ekspresja uczuć niż malarstwo”, można w nim dostrzec elementy dźwiękowego naśladownictwa na przykład w postaci imitacji odgłosów słowika, przepiórki i kukułki w II części, czy odgłosy grzmotów i wiatru w części IV.