100-lecie Polskiego Związku Chórów i Orkiestr

Wolfgang Amadeusz Mozart Msza Koronacyjna C-dur, KV 317

Jubileusze mają to do siebie, że wymagają szczególnej oprawy – i trudno o wybór bardziej godny niż muzyka Mozarta. Msza Koronacyjna C-dur KV 317 to jedno z jego najbardziej efektownych i radosnych dzieł sakralnych. Mozart skomponował ją w 1779 roku, mając zaledwie 23 lata, jako utwór uroczysty, przeznaczony na wielkie święta w salzburskiej katedrze. Od pierwszych taktów czuć w niej blask – fanfary, świetlistą tonację C-dur, a potem pełne energii chóry i solowe arie, w których Mozart łączy sakralną powagę z operową lekkością.

Warto dodać, że Mozart pisał tę mszę w trudnym dla siebie momencie – wrócił wtedy do Salzburga po nieudanych staraniach o posadę w Monachium. I choć miał poczucie zawodowego rozczarowania, potrafił stworzyć muzykę, która jest kwintesencją radości. To zresztą bardzo „mozartowskie”: nawet w chwilach osobistych trudności komponował utwory pełne światła.

Msza bardzo szybko zyskała sławę, a jej przydomek „koronacyjna” wziął się z faktu, że przez dziesięciolecia towarzyszyła najważniejszym uroczystościom – m.in. koronacjom austriackich cesarzy w XIX wieku. Był to utwór, który brzmiał w chwilach szczególnych, podkreślając wspólnotę i majestat chwili. Dziś, w kontekście jubileuszu Polskiego Związku Chórów i Orkiestr, brzmi jak naturalny wybór: święto muzyki chóralnej, które łączy pokolenia, regiony i pasję do wspólnego śpiewu.

W wykonaniu Mszy Koronacyjnej wezmą udział Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Lubelskiej, chóry i soliści pod batutą Dominika Mielko. To właśnie w takim dziele jak to najlepiej widać, czym jest potęga muzyki chóralnej – kiedy głosy, instrumenty i emocje splatają się w jedno i niosą radość, która wykracza poza same dźwięki.